Μιλάμε για…Πάθος για αυτό που αγαπάμε. Μόνο Πάθος!
Είμαστε στο κατάστημα του Νίκου Στασινού που είναι ξυλουργός και κάνει απίθανες κατασκευές. Καλησπέρα Νίκο.
Καλησπέρα παιδιά.
Πόσο καιρό έχεις το κατάστημα Νίκο;
Ξεκίνησα το τέλος του 2015, αρχές 2016.
Πόσο καιρό πριν ανοίξεις το κατάστημα ασχολήθηκες με το αντικείμενο;
Tο έκανα ερασιτεχνικά στο σπίτι 10 χρόνια και βάλε. Είναι η αγάπη μου, ασχολούμαι από μικρό παιδί με το να διαλύω πράγματα και να βλέπω πως λειτουργούν. Κάποια στιγμή άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μπορώ και εγώ να τα φτιάχνω και έτσι ξεκίνησα.
Έτσι λοιπόν κάποια στιγμή έφτασες να κάνεις το χόμπι σου επιχείρηση.
Ναι βέβαια, και ήθελα να κάνω και κάτι δικό μου.
Ποιο είναι το όραμά σου για αυτό το οποίο δημιούργησες;
Θα ήθελα να μάθει ο κόσμος την πραγματική φύση αυτού που κάνω και όχι ότι φτιάχνω μόνο απλά έπιπλα, φωτιστικά και διακοσμητικά. ‘Ο,τι κατασκευάζω δεν είναι απλά ξύλο – βίδες και καρφιά, αλλά έχει μέσα κι ένα μικρό κομματάκι του εαυτού μου.
Ναι είχαμε μιλήσει και παλαιότερα για αυτό και μου είχες πει ότι ο κόσμος πρέπει να αρχίσει να κοιτάει το εκλεκτό και όχι να πηγαίνει διαρκώς στις αντιγραφές των πραγμάτων.
Να κοιτάει την μοναδικότητα, αυτό που είναι κομμένο και ραμμένο για εκείνον και όχι κάτι από τα εκατοντάδες που υπάρχουν σε ένα ράφι. Με αυτήν την έννοια.
Και φυσικά αυτός είναι και ένας λόγος να έρθει κάποιος στο κατάστημά σου.
Κυρίως. Πέρα από την λειτουργική έννοια της ειδικής παραγγελίας, δηλαδή ότι φτιάχνεις κάτι όπως το θέλεις, για εκεί που το θέλεις, στο χρώμα που θέλεις, είναι και ότι όποιος παραγγέλνει κάτι δικό του το τελικό προϊόν είναι αναγκαστικά μοναδικό, εκ των πραγμάτων. Ακόμη και αν εγώ ο ίδιος φτιάξω ένα δεύτερο, δεν θα είναι ίδιο, από την στιγμή που δεν έχω ένα μηχάνημα που εκτυπώνει πράγματα γιατί όλα γίνονται στο χέρι.
Ποια είναι η φιλοσοφία σου στον τρόπο που λειτουργείς;
Είναι καταρχήν η άμεση προσωπική επαφή με τον πελάτη. Πρέπει να καταλάβω ακριβώς τι θέλει και για ποιον λόγο ούτως ώστε μέσα από τις προδιαγραφές και τα όρια που θα μου θέσει ο πελάτης (οικονομικά, σχεδιαστικά, αισθητικά κλπ) να βγει ένα προϊόν το οποίο θα συμφέρει και τους δυο μας και να είναι αυτό ακριβώς που θέλει για να ξανάρθει.
Ποια γενιά πιστεύεις από αυτές που συναντάς καθημερινά εδώ εκτιμάει περισσότερο την χειροποίητη δουλειά;
Δεν θέλω να βάλω ορόσημα αλλά νομίζω όσοι είναι από την δική μου γενιά και πίσω (80 – 90 γεννηθέντες) οι οποίοι γνώρισαν και μια εποχή πριν από την σημερινή τεχνολογία και εκτιμούν λίγο περισσότερο αυτό που κάνω εγώ από τα τυποποιημένα προϊόντα.
Πιστεύεις ότι λείπει το πάθος από τις τεχνολογίες αυτές;
Τελείως λείπει το πάθος. Παράγονται με μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία από μηχανές. Όχι ότι δεν αγοράζω και εγώ, και φυσικά όχι ότι δεν είναι ποιοτικά, δεν μιλάμε για ποιότητα μιλάμε για… μιλάμε για Πάθος, είναι αυτή η λέξη, δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Κάποια πράγματα συμφέρει να τα πάρεις από καλούπια δεν το συζητάμε. Και παρ’όλο που εγώ μπορώ να φτιάξω τα πάντα, το όριο το θέτει μόνο ο προϋπολογισμός του πελάτη. Πόσα έχει σκοπό να διαθέσει, γιατί εμένα μέχρι τώρα κανένας δεν με έχει φτάσει στα όριά μου, να πω ότι αυτό δεν μπορώ να το φτιάξω.
Δημιουργικά όρια δηλαδή για έναν άνθρωπο που ασχολείται με το ξύλο δεν υπάρχουν.
Δεν υπάρχουν όρια. Το ξύλο μπορεί να πάρει άπειρες μορφές. Μπορώ να σου φτιάξω ψητό κοτόπουλο ξύλινο! Μπορώ να φτιάξω οτιδήποτε ξύλινο!
Θα μπορούσες με όλα αυτά που φτιάχνεις να αναλάβεις δηλαδή την διακόσμηση μιας επιχείρησης;
Βέβαια, και το κάνω ήδη αυτό. Η φύση της δουλειάς μου είναι αυτή. Στη διακόσμηση, εκτός από τον αισθητικό τομέα το μεγαλύτερο μέρος είναι ο κατασκευαστικός τομέας. Όλοι μπορούν να σχεδιάσουν κάτι και να το οραματιστούν, απλά το κατασκευαστικό κομμάτι είναι το άλλο μισό.
Πολλοί επιχειρηματίες σήμερα πλέον κάνουν διακόσμηση από ξύλο, σε ταβέρνες καφετέριες κλπ έτσι δεν είναι;
Ναι και συνεργάζομαι ήδη με τέτοια καταστήματα, καφετέριες, ταβέρνες, μπαρ κλπ. Το καλό είναι ότι υπάρχουν πάντα άπειρες δυνατότητες γιατί πολύ σπάνια κάποιος ξέρει ακριβώς τι θέλει. Συνήθως η συζήτηση πάει κάπως έτσι “Θέλω να γεμίσω αυτόν τον χώρο εκεί πάνω. Τι έχεις να μου προτείνεις.” και μετά μιλάμε για ώρες! (γελάει) Έχω φτιάξει π.χ. αντίγραφο προπέλας αεροπλάνου μόνο και μόνο γιατί ο χώρος ήταν μακρόστενος. Πάντα η συζήτηση ξεκινάει με το Θέλω κάτι για εδώ. Και αυτό είναι ένα μεγάλο κομμάτι της δουλειάς μου που αγαπάω. Ακόμη και να μην καταλήξουμε σε συμφωνία περνάω ένα μεγάλο μέρος της συνάντησης μιλώντας για το αγαπημένο μου πράγμα.
Κάνεις δηλαδή το πάθος σου Νίκο.
100% Για αυτό και δεν με πειράζει να χτυπάω υπερωρίες, να πληρώνομαι λίγο κλπ. Είναι δύσκολοι καιροί όμως από την στιγμή που το πρωί σηκώνομαι με κέφι και έρχομαι στο εργαστήριό μου κάνω και το κάτι παραπάνω και έτσι μένει και ο πελάτης ικανοποιημένος και ξαναέρχεται.
Πως κατάφερες να καταλάβεις ότι αυτό είναι το πάθος σου και τι κουράγιο χρειάστηκε για να το κυνηγήσεις;
Δεν ήταν τόσο εύκολο. Πολλές φορές μπερδεύεις το χόμπι με την εργασία. Είναι κάτι πολύ ιδανικό το να καταφέρεις να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα. Θεωρείται κάτι άπιαστο και το είχα μπροστά μου πολλά χρόνια. Σπούδαζα πολιτικός μηχανικός και το παράτησα για να κάνω αυτό. Το είχα όμως μπροστά μου και άργησα να το συνειδητοποιήσω ότι μπορώ να το κάνω επάγγελμα, με ρίσκο φυσικά αλλά πρέπει να το τολμήσεις. Εάν κάποιος μικρότερος με ρώταγε “Τι να κάνω για να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα;” θα του έλεγα επιχείρησε το. Κάνε το. Απλά κάνε το. Δεν είναι τόσο τραγικό, θα φας 2-3 μήνες γραφειοκρατία αλλά μετά θα έχεις όλον τον δρόμο μπροστά σου για να το κάνεις όλο αυτό να αποδώσει. Γιατί το θέμα είναι να το κάνεις να αποδώσει. Αλλιώς το κάνεις και στο σπίτι, εκεί όπου το έκανα και εγώ και με έκραζε η μάνα μου γιατί γέμιζα το δωμάτιο μου με πριονίδια, για να ξαπλώσω έπρεπε να βάλω πρώτα σκούπα και τέτοια. (γελάει)
Είσαι δηλαδή της νοοτροπίας και εσύ Jump and See.
Ακριβώς! Αν και δεν είναι και τόσο μεγάλο το ύψος. Τα περισσότερα όνειρα δεν πραγματοποιούνται λόγο του φόβου της αποτυχίας. Αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για να κυνηγήσεις το όνειρό σου. Η μητέρα σου φυσικά και θέλει να γίνεις γιατρός. Και ειδικά εγώ που σπούδαζα μηχανικός η ιδέα να πω στους γονείς μου ότι θα αφήσω την σχολή για να πάω να γίνω (δεν μπορούσα να το περιγράψω αλλιώς) ξυλουργός, ήταν τρομακτική. Όταν όμως άρχισα να βλέπω τους συμφοιτητές μου ως μηχανικούς να γκρινιάζουν και να είναι μίζεροι σκέφτηκα “Τι να μιζεριάζω σαν μηχανικός, τι να μιζεριάζω σαν ξυλουργός. Τουλάχιστον θα αγαπάω την δουλειά μου.” Το πρώτο βήμα είναι δύσκολο και θέλει υπομονή. Υπάρχουν τρόποι, προγράμματα και κλπ που μπορείς να χρησιμοποιήσεις. Ειδικά στην δική μου την δουλειά ξεκινάς με ένα σφυρί και ένα πριόνι. Δεν χρειάζεται να έχεις τα ακριβότερα εργαλεία από την αρχή.
Από ότι είδαμε εσύ έφτιαξες μόνος σου και αρκετά από τα εργαλεία σου.
Ακριβώς. Δεν είχα τα χρήματα να πάρω δισκοπρίονο αλλά το έφτιαξα. Σήμερα με το ιντερνετ μπορεί ο καθένας να ασχοληθεί και να παρακολουθήσει βίντεο ή ανοιχτά σεμινάρια για τα πάντα, πως φτιάχνεται, υλικά κλπ. Θέλει όμως πάθος!
Νίκο εμείς βλέπουμε ότι σίγουρα το έχεις και αυτό φαίνεται!
Ευχαριστώ πολύ παιδιά.
Καλή συνέχεια στο ταξίδι σου.
Ευχαριστώ πολύ παιδιά επίσης!
Μπορείτε να βρείτε τον Νίκο Στασινό στο εργαστήριό του στην Θεσσαλονίκη (Μελενίκου 41) και στο τηλέφωνο 697 697 9092 ή στο Facebook: Handworks
[module id=”273″]
Αφήστε μια απάντηση